Weert

Een sterk opinieartikel gisteren door oud-PvdA raadslid Hans Marechal. In het artikel ‘Het einde van de wijk- en dorpsraden in Weert’ analyseert hij op een rake manier de patstelling die de laatste tijd lijkt te bestaan tussen de wijk- en dorpsraden aan de ene kant en de gemeente aan de andere kant.

Vooral voor wat betreft de gebrekkige, vaak te zakelijke, ambtelijke communicatie vanuit de gemeente slaat hij de spijker op zijn kop. Hij en de wijk- en dorpsraden zijn niet de enige die zich daar aan ergeren. Ik geloof dat ik in zo’n beetje ieder stukje van mijn hand daar ook beklag over doe. In de raad wijzen ik en de SP er regelmatig op maar het lijkt maar niet te lukken.

Ook met de analyse hoe en waarom de wijk en dorpsraden in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw zijn ontstaan is niets mis. Maar Marechal blijft met alle respect met zijn oplossing ook een beetje in het verleden hangen.

Ondanks dat ‘de overheid’ overduidelijk een onderdeel van het probleem is verwacht hij van diezelfde overheid een oplossing; ‘Sinds de overheid taken op het gebied van zorg en welzijn naar de gemeente heeft overgeheveld heeft onze gemeente Weert nog steeds geen antwoord gevonden op de vraag hoe ze dat gaan doen, die burgerparticipatie,’ aldus Marechal

Gelukkig maar! De overheid, de gemeente moet ook vooral niet proberen om dat antwoord te vinden. Onze samenleving veranderd in een enorm tempo en het is gelukkig afgelopen met het beeld van de overheid als hoeder die de mensen wel de weg wijst. Mensen komen er zelfs onderhand bijna tegen in opstand als de overheid dat nog probeert. ‘Laat ons met rust, bemoei je er niet mee, wij willen het zelf doen!’

Mensen organiseren zich steeds gemakkelijker. Samenwerkingsverbanden ontstaan spontaan bij gelegenheid en verdwijnen weer net zo snel als hun noodzaak om te bestaan verdwenen is.

Zowel landelijk als lokaal lijkt de PvdA dit (nog?) niet echt door te hebben. De overheid als schild voor de zwakkeren aan de ene kant hoeft een overheid die loslaat daar waar de mensen erom vragen aan de andere kant niet uit te sluiten. Aan dat laatste houdt de PvdA echter krampachtig vast. Ze begrijpt de boodschap van de boze mensen zelfs niet en is daarmee onderdeel van het probleem. Sterker nog, de SP wordt als ze oproept los te laten zelfs met enige regelmaat weggezet als niet-sociaal!

Marachal haalt ‘Mijn Straat Jouw Straat’ aan maar ook daar schuurt zijn conclusie. Mijn Straat Jouw Straat is een leefbaarheidbudget dat bedoeld is voor het uitvoeren van kleine maar goede en nuttige initiatieven van Weertenaren om de leefbaarheid in de dorpen en wijken te verbeteren. Ergens wat struikjes weghalen en er een crossbaan voor de jeugd aanleggen. Of een nieuwe wipkip. Of meer verlichting in een donker steegje. Het is niet bedoeld als extra budget voor de wijk- en dorpsraden. Of voor een buurtbarbeque (georganiseerd door de wijkraad). ‘Laat ons met rust, bemoei je er niet mee, wij willen het zelf doen!’

PUNT Welzijn begrijpt dat bijvoorbeeld al wel . ‘Niet meer zorgen voor maar zorgen dat’ was niet voor niets hetgeen me het meeste bij is gebleven van een werkbezoek een tijdje geleden.  

In de Weerter gemeenteraad toonde de SP onlangs aan dat zij zo’n beetje de enige is die het begrijpt. Ze steunde het college toen ze tegen de wijk en dorpsraden zei dat het 'Mijn Straat Jouw Straat'-budget niet van hen was. Wel weer helemaal waar, de communicatie had beter gekund.

En de SP is ook niet de enige. Regelmatig zie ik dat D66 het ook begrijpt. Het is dan ook niet toevallig dat de SP al dertien jaar geleden samen met D66 vragen stelde over het democratische fundament van de wijk- en dorpsraden. En dat de twee partijen steeds vaker op lijken te trekken in het ondersteunen van die spontane samenwerkingsverbanden zoals bij de actie voor een veiligere St Josefslaan door bezorgde ouders van brede school Markeent.

Het einde van de wijk- en dorpsraden. Pas in de laatste zin van zijn artikel geeft Marechal ook die oplossing.  Maar ik denk niet dat dit de oplossing is die hij bedoeld of graag zou zien.

Is de SP dan tegen de wijk- en dorpsraden? Nee, zeker niet. De wijk- en dorpsraden zijn één van de vele gesprekspartner van de gemeente. Maar de wijk en dorpsraden zijn niet synoniem met ‘de mensen’. Als de gemeente al iets moet leren dan is het dat wel! De gemeente moet ìedere gesprekspartner serieus nemen en die niet in een of ander overleghokje proberen te duwen. Of erger nog doorverwijzen naar de wijk- of dorpsraad.

De belangrijkste speler in het spel heb ik nog nauwelijks genoemd. De gemeenteraad.

Die moet in de komende jaren eindelijk gaan laten zien dat ze snapt dat de wereld buiten de muren van het stadhuis veranderd. Stoppen met vergaderen. Stoppen met het gekunsteld aangaan van samenwerkingsverbanden zowel op de genoemde kleine schaal als op de grote schaal. Luisteren. Naar de mensen toe. Dan hoor je meer.

De SP gaat zoals altijd deze zomer weer volop deur aan deur de wijken en dorpen in.

Jeroen Goubet