Weert

 “Op 5 mei hebben de Weerter coalitiepartners het coalitieprogramma voor de raadsperiode 2014-2018 ondertekend en op 8 mei werd het nieuwe college geïnstalleerd.”

Als ik zo’n zin in de krant tegenkom dan realiseer ik me dat ik in mijn vroegere opleiding hier geen les in heb gehad, terwijl ik toch doorgestudeerd heb. (Na twee jaren Ambachtsschool, bankwerken, heb ik er namelijk een derde jaar tegen aangeplakt, fijnbankwerken.)

Er wordt tegenwoordig toch van me verwacht dat ik zo’n zin snap omdat de inhoud consequenties heeft voor de richting die mijn, en uw bus waar we allemaal inzitten opgaat. En je wil toch graag dat de chauffeur(s) je de komende vier jaren naar een veilig reisdoel heenbrengen.

Ik heb beloofd u de komende zorg-veranderingen in de Weerter gemeentepolitiek uit te leggen maar in die krantenzin zit de koers voor die veranderingen opgesloten.

De drie Weerter coalitiepartners, Weert Lokaal 8 zetels- VVD 5 zetels - SP 4 zetels, hebben met hun totaal van 17 zetels in de Weerter raad ( totaal 29 zetels) een degelijke meerderheid, waardoor hun koers voor de komende vier jaren bepalend is. Deze drie partijen zijn het, in hoofdlijnen, eens geworden over een programma van zes hoofdpunten, vastgelegd in 21 bladzijden:

• Ons Weerter Woonklimaat. Waaronder woningbouwprogramma, kwaliteit woonomgeving, cultuurhistorie, duurzaamheid, natuur en infra voorzieningen.
• Onze Weerter Economie. Waaronder vestigingsfactoren, arbeidsmarkt, onderwijs, speerpuntsectoren, zakelijke dienstverlening en detailhandel.
• Onze Weerter Zorg. Waaronder inkomensondersteuning, sociale samenhang, veiligheid en gemeentelijke diensten.
• Het Weerter streven naar Participatie (meedoen) . Waaronder sport en bewegen, ontplooiing, ontmoeting, leefbaarheid en sociale samenhang, kunst en cultuur.
• Onze Weerter Financiën. zoals bezuinigingen en efficiency maatregelen, aanbestedingsbeleid, lasten voor de inwoners.
• Specifieke dossiers waaronder bestuurlijke vernieuwing, Beekstraatkwartier, KMS, Sint Jans Gasthuis.

Hier zitten ongetwijfeld interessante onderwerpen bij om te bekijken waar onze reisleiders ons naar toe willen brengen maar ik zal mij, in hoofdzaak, beperken tot de zorg.

Zoals vermeldt, in mijn eerste column, zal De Algemene Wet Bijzondere Zorg (AWBZ) gedeeltelijk worden ontmanteld en een flink stuk van die ontmanteling (o.a. huishoudelijke hulp en persoonlijke begeleiding) wordt een verantwoordelijkheid -ook financieel- van de gemeentes terwijl er flink op wordt bezuinigd.

Per gemeente kan de uitvoering en werkwijze gaan verschillen. De gemeenteraden maken dat uit. Zo was, enkele weken geleden, in een televisie uitzending te zien hoe een grote Nederlandse gemeente hier al mee bezig was. Verschillende oude persoonlijke begeleiders van cliënten werden ontslagen terwijl nieuwe jonge functionarissen kennis kwamen maken.

Zij inventariseerden de problemen en zochten de oplossingen door de cliënten, en andere wijkbewoners, meer met elkaar in contact te brengen. Naar mijn inschatting speelde de gedachte, dat daardoor cliënten onderling en de andere wijkbewoners elkaar meer zullen gaan helpen, een belangrijke rol. Door middel van een etentje en spellen organiseren werden mensen met elkaar in contact gebracht.

Op zich een prima initiatief, zeker ook voor het eenzaamheidsprobleem in onze huidige leefcultuur, en natuurlijk worden er kleine fouten gemaakt zoals die keer dat twee oude mannen van in de zeventig boos werden omdat op de spellendoos stond dat het spel geschikt was voor kinderen van 6-8 jaar.

Maar erger was dat mensen tekort kwamen in hun individuele noodzakelijke behoeften door de veranderingen. Zo kreeg een, licht dementerende man een nieuw probleem, doordat zijn vroegere begeleidster was ontslagen. Hij kreeg wel contact door de gezelschapspellen met een leeftijdgenoot waarmede hij leuk kon kienen en sjoelbakken maar van zijn nieuwe probleem werd hij radeloos en moedeloos.

Hij groeide namelijk dicht met belangrijke en onbelangrijke poststukken die hij zelf niet kon verwerken. Zijn leeftijdgenoot kon hem hierbij ook niet helpen omdat die, enigszins logisch op die leeftijd, hetzelfde probleem had. Een oude vrouw bleef zitten met een tweedehandse lap top, die ze niet kon hanteren, terwijl haar oude begeleidster ontslagen was terwijl die haar had geholpen met brieven en mailtjes schrijven naar haar kind in den vreemde. Het management van de zorginstelling had, te gemakkelijk, bedacht dat mensen met elkaar in contact brengen het totale ei van Columbus zou zijn waardoor er schijnbaar pijnloos bezuinigd kon worden. De twee oudjes, uit het televisieprogramma, klaagden dan ook tijdens de gemeenschapspelletjes bij elkaar over die gekke maatschappij.  

Het deed mij denken aan een surprise die ik ooit maakte voor mijn vrouw bij gelegenheid van 5 december. Een snelkookpan en een elektrisch mes had ik mooi verpakt. Ik was trots op mijn surprise en vooral mijn gedicht vond ik geweldig maar mijn vrouw, die niet zo handig en zo technisch is als ik, keek me vreemd aan. Ik heb de mooie spullen nooit meer gezien, ik denk dat ze in de kliko zijn terechtgekomen. Misschien was het toch beter geweest om een elektrische deken te kopen voor haar koude voeten? Ik weet het niet en waarom weet ik dat niet?  Misschien omdat ik er geen last van heb en daardoor ook te weinig kan inschatten hoe vervelend schijnbaar flauwe kleinigheden iemands leven kunnen verknallen.

Ervaring krijg je door ervaren en niet door moeilijk te zitten kijken achter een bureau. Wij mensen schijnen aangemaakt te zijn met een klein weeffoutje in onze genen waardoor we (te) snel menen te weten wat goed is voor een ander.

De Weerter coalitiepartners hebben een coalitieprogramma ondertekend met de naam “Met iedereen aan boord… verder”. Er staat dan ook in dat de bezuinigingen in de zorg niet ten koste mogen gaan van de kwaliteit in de zorg. Letterlijk staat er op bldz.13 het volgende. “Bij aanbesteding van zorg staat de kwaliteit van zorg centraal en niet ( alleen) de laagste prijs. Goede arbeidsvoorwaarden voor verzorgend personeel draagt essentieel bij aan de kwaliteit van de zorg. Lijf gebonden zorg wordt overgelaten aan de professional.”

Duidelijke taal dus. Dit te organiseren is een opdracht, gegeven door de drie coalitiepartners, aan de uitvoerder de zorgwethouder. Hij is onze reisleider. Of dit goed zal worden georganiseerd en of er werkelijk niemand uit de boot zal vallen ook de ontslagen professionele hulpverleners niet, is echter een controle taak van de raadsleden die door u zijn gekozen.

Hoe zij dit denken te kunnen gaan controleren, vooral de kwaliteit van de intake gesprekken en de kwaliteit van de zorg voor de ondergewaardeerde kleine menselijke behoeften ook voor de stille bescheiden mens ook als hij niet wil deelnemen aan gezelschapspellen, is een interessante vraag voor mijn toekomstige stukjes.

Tot de volgende keer. Jan Tak