Weert

Hopelijk heeft de vakantieperiode u gebracht waarop u hoopte. Zelf heb ik drie weken met behulp van mijn oudste schoonzoon, op papier, meegereden met de Tour de France. Werknemers van het stadhuis hadden een Tour de France-poule georganiseerd waaraan ik kon deelnemen. De burgemeester “reed” ook mee als opperhoofd van een zwaar team, waarschijnlijk bestaande uit wethouders,griffie, etc.

Zij hadden hun formulier geweldig goed ingevuld en “fietsten” dus fantastisch. Met veel moeite heb ik hun in de vijfde etappe van plaats één verdrongen.

Toevallig kwamen op die avond onze vier oudste kleinzonen, leeftijd tussen de vijftien en twintig jaar, barbecueën. Ik had mezelf gepromoveerd tot leidinggevende van het braadteam, dus ik moest alles zelf doen.

Als mijn kleinzoons hun bliebjes uit hebben staan kun je er normaal mee praten. Op mijn eigen bescheiden manier vertelde ik hun dat ik in de Tour ruim voorlag op de burgemeester en zijn team, terwijl die geweldig goed reden. Mijn kleinzoons geloofden dit niet. Ik liet hun daarom de daguitslagen zien die ik had gekregen van de organisatoren. Zwart op wit stond hierop dat ik toch werkelijk in het sprintersklassement op de eerste plaats stond en team burgemeester J.Heymans op plaats numero twee.

De grote lummels bestudeerden de uitslagen en kwamen  er achter dat ik drie formulieren had ingevuld. In de reglementen had ik nergens gelezen dat dit was verboden maar inderdaad ik had hierdoor meer kans op de overwinning!

Misschien door goed speurwerk van de twee sociale rechercheurs die Weert in dienst heeft maar onze burgervader schijnt mijn voordeel ook te hebben ontdekt. Mijn mooiste vakantiemoment kreeg ik toen ik via onbevestigde geruchten te horen kreeg dat de burgemeester kwaad gereageerd zou hebben op deze ontdekking met de uitspraak,’Dae gieët neet mét mien cênte lache, volgendj jaor doon ich neet mieër mej.’

Het gevoel dat ik kreeg na die mededeling? Wauw...., daar kan geen vakantieweek Torremolinos of Majorca tegenop!

Mijn kleinzoons waren het echter eens met onze burgervader. Ze veroordeelden mijn handeling in alle toonaarden, waarschijnlijk gevoed vanuit hun vroegere ervaringen met mij. In het verleden beschuldigden ze mij al van: Hendje reike mét bude’, het verdacht veel winnen met jokeren en pokeren, etc. Een jaar geleden had zelfs mijn oudste kleinzoon met ingehouden woede verkondigd dat hij nooit meer met mij zou monopolyen omdat ik Barteljorisstraat niet aan hem had verkocht terwijl hij het meeste had geboden.

Naar mijn uitleg wilde hij toen, en nu, niet luisteren terwijl ik die uitleg nog steeds vrij redelijk vind. Hij had immers reeds de straten met Coolsingel, Neude en Kalverstraat plus de vier Stations. Ik zou mijn eigen doodvonnis tekenen als ik hem Barteljorisstraat zou verkopen!

Ik was en ben me totaal van geen enkel kwaad bewust betreffende alle aantijgingen van mijn kleinkinderen buiten die keer dat ik bij het ganzenborden over de gevangenis heen ben gegaan terwijl de telling eindigde ìn de gevangenis. Mijn kleindochter van negen had dit toen in de gaten en sloot nu haar zienswijze aan bij de akelig negatieve zienswijze van de vier lummels. In alle toonaarden, van onsportief en a-sociaal gedrag tot gemeen en vals spelen toe, kreeg ik te horen hoe verwerpelijk mijn moraliteit wel was om met drie formulieren mee te spelen.

Als menselijke reactie hierop liet ik onbewust/expres hun frikadellen, worsten en speklappen enigszins verbranden.

Niet teveel, maar toch!

Voorzichtig probeerde ik daarna het begrip “Foetele” in een groter en breder verband te plaatsen.

Ik haalde drie recente krantenartikelen tevoorschijn:

1. Miljoenenfraude Zorggeld PGB ( Persoonsgebonden Budget).
2. Zes bestuurders ziekenhuis declareren 218.830 euro zorggeld voor diners,reizen en taxiritten. Raad van Toezicht ziet geen strijdigheid met gemaakte afspraken.
3. Bedrijf Alliander,eigendom van provincies en gemeenten, vind een manier om zijn topbestuurders 400.000 euro per jaar te betalen.

Het spreekwoord,”Adel verplicht”, beland hierdoor in de prullenbak en sleept automatisch onze burger moraliteit hierin mee, naar mijn mening.

Wat vinden we hiervan vroeg ik aan mijn vijf mee-eters.

Er moest strenger, meer en beter gecontroleerd worden was de mening van deze toekomstige generatie vertegenwoordigers.

Ik haalde een artikel van begin juli tevoorschijn:

“Fraude en fouten bij bijstand in Weert.”

De sociale recherche van Weert ( de twee reeds genoemde rechercheurs?) hadden vorig jaar 251 bijstandsuitkeringen gecontroleerd. I.v.m. fraude werd een kleine 16.000 euro teruggevorderd en werd er voor 18.000 euro boetes opgelegd.

De kosten van dit opsporen was 195.000 euro, waarbij we volgens onze bestuurders echter, in de verre toekomst, mogen hopen op veel geld i.v.m. met de preventieve werking van vorengenoemde controles. Het is echter niet te hopen dat de opbrengst tot stand is gekomen door “muggenziften”.

Onze burger moraliteit zou er nog verder door wegzakken.

Ik vroeg aan mijn tafelgenoten, als toekomstige stemmers, of hun ontzag voor het gezag gestegen was door deze kordate aanpak betreffende ons burger moraliteitsprobleem. Ze waren onder de indruk en keken me bedroefd aan en terwijl ik bedroefd terug keek verknalde ik de sfeer helemaal door hun het volgende krantenartikel voor te leggen:

-“Kabinet houdt vast aan ‘Mantelzorgboete.”               

Dit jaar zullen uitkeringsgerechtigden een deel van hun inkomen verliezen als ze met anderen in een huis wonen. Vanaf 2018 geldt dit ook voor AOW’ers die inwonen bij hun kinderen.

De controle op dit samenwonen zal weer door gemeenten moeten gebeuren. Dat belooft wat!

Ik dacht met heimwee aan de jaren zestig toen een Weerter hoofdagent Giel van Trujje Drees geen verbaal maakte terwijl deze toch fout geparkeerd stond. Boer Giel haalde één keer per jaar zijn auto uit de koestal om naar de kapper in de stad te gaan. De agent attendeerde hem op de betekenis van het blauwe bord met rode rand. Giel antwoordde,’Ha, Tak, jao ich dach al waat un kwânte borde, bedanktj ich heb wier waat nôws geleerdj,’en Giel reed weg.

De burgemeester van Helmond stond naast Giel ook fout geparkeerd en kreeg wel een bon. ‘Ja meneer, uw functie is het bewijs voor mij dat u doorgeleerd hebt, u moet betalen.’

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik niet weet of de kar met koemest, die Giel elk jaar gratis op onze aardbeien-planten gooiden, mijn vaders beslissing beïnvloed heeft.

Ik heb echter wel het idee dat we eerder achter- als vooruit gaan  bij onze poging om de moraliteit van samen leven handen en voeten te geven. Toch wil het bestuur van de gemeente Weert de relatie met haar inwoners verbeteren, las ik in een eerder artikel. Een loffelijk streven en ik hoop dat zij de weg hiervoor zullen vinden, terwijl ik mijn kleinzoons mijn grenzen van “Foetele” alvast mee heb gegeven.

“Het mag wel ruiken, maar niet stinken”.

Mijn vrouw gooide, bij dit opvoeden, roet in het eten door haar opmerking dat ik altijd al problemen met mijn neus heb gehad. Ik moet inderdaad bekennen dat in ons vijftig jaar huwelijk haar deskundigheid op dit gebied altijd door de gehele familie werd ingeroepen als er verdachte luchtjes rondzweefden, terwijl wantrouwig naar mij werd gekeken. Haar

goed ontwikkeld reukorgaan wees feilloos de weg naar de veroorzaker. Door dit verschil in ruiken vrees ik dat moraliteit een dilemma is waar we nooit uit zullen komen al wil ik in mijn volgende column toch enkele hints geven.

Hoe het met mijn Tour van 21 dagen vakantie is afgelopen?

Ik ben eervol tweede geworden in het sprintersklassement.

Een voor mij onbekende (T.Ritzen) heeft nipt van me gewonnen.

Och, het verschil is maar 27 euro, ik gun het hem.

Een vos die niet bij de kaas kan komen zou zeggen:

‘Ich lös toch gêine kieës.’

Het team van de burgemeester is in het sprintersklassement verdwenen in de grauwe middenmoot. Het is niet te hopen dat ze in de grauwe middenmoot verdwijnen betreffende het aanpakken en stimuleren van onze moraliteit.

Mijn vakantie is geslaagd. Ik ben benieuwd of de burgemeester met zijn team volgend jaar weer meedoet met de Tour. Wij wel.

Tot de volgende keer.  Jan Tak