Weert

Ik ben er best even stil van. Elke dag weer nieuwe getallen waar we op zitten te wachten: hoeveel mensen zouden vandaag besmet zijn geraakt met het ondertussen o zo bekende virus? Hoeveel mensen zouden er vandaag weer vastzitten aan een beademingsapparaat? Hoeveel meer bedden zijn er vandaag op de IC bezet? Hoeveel mensen zouden er vandaag overleden zijn aan het virus? Hoeveel families moeten de artsen vandaag weer teleurstellen? Elke dag weer nieuwe getallen, elke dag weer dezelfde vragen en elke dag dezelfde angsten: zal ik besmet raken, zal ik aan dit virus overlijden of zal ik een geliefde kwijtraken aan dit virus? 

Terwijl velen van ons binnen zitten om onszelf te beschermen tegen dit virus, zijn het de mensen die in een vitaal beroep werken die ondanks het virus toch de deur uitgaan om hun werk te doen. En ik heb geen CEO’s of grootaandeelhouders op die lijst zien staan. Nee, het zijn onze verplegers, onzeonderwijzers, onze buschauffeurs, onze vakkenvullers, onze schoonmakers, onze politie die toch weer dag na dag klaar staan en hun leven riskeren om de samenleving toch zo goed mogelijk draaiend te houden. We zijn hen eeuwige dank verschuldigd. Maar dit zijn ook onze verplegers die steeds met minder mankracht, dezelfde zorg moeten bieden omdat er keer op keer bezuinigd is. Dit zijn onze onderwijzers die steeds vaker met een burnout thuis zitten, maar voor wie er geen geld is om hun lasten te verminderen. Dit zijn onze buschauffeurs die geen plaspauze kunnen nemen omdat de bus anders vertraagd is. Dit zijn onze vakkenvullers die 15 jaar zijn en 3 uur moeten werken om een keer gezellig met vrienden bij de McDonalds te gaan eten. Dit zijn onze schoonmakers die niet de waardering krijgen die ze verdienen.

Het is belangrijk om na te denken over waarom er honderd duizenden mensen in een keer op straat staan, waarom kleine ondernemingen bijna failliet gaan en waarom sommigen, hoewel ze een baan hebben, hun rekeningen niet meer kunnen betalen. Dit allemaal valt terug te leiden naar het monster wat wij bij de SP maar al te goed kennen, genaamd Het Kapitalisme. Terwijl flexwerkers, ZZP’ers en mensen met een nuluren-contract het hardste getroffen worden, staat toch KLM als eerste in de rij om noodsteun van de overheid te krijgen.

De politiek richt, terecht, haar volledige aandacht aan oplossingen vinden voor deze crisis en het is zeker niet de bedoeling dat we nu mensen tegen elkaar gaan opzetten.Het is niet de tijd en de plek om oude beslissingen uit de kast te gaan halen en erover te gaan discussiëren. Maar ik ben bang dat na deze crisis al deze mensen worden afgewimpeld met alleen maar

complimentjes en dat de politiek weer verder gaat met het uitdelen van belastingcadeautjes aan multinationals. Tijdens deze uitzonderlijke toestand vraagt de politiek ons om solidair te zijn, maar laten wij na deze crisis ook de politiek vragen om solidair te zijn.

Door Yasemin Kaya.