Weert

Als het gaat regenen trek je een regenjas aan of je moet het accepteren om zeiknat te worden. Ofwel, als je de omstandigheden niet kunt veranderen dan is het wenselijk  om je aan te passen aan de gewijzigde situatie.

Een wijsheid die ik als “oude lummel” heb leren accepteren.

De rol van de Nederlandse gemeentebesturen zal door de reeds meermalen genoemde nieuwe verantwoordelijkheden van 1 januari 2015 sterk ( moeten) veranderen. De rol van het college als “uitvoerder” zal sterk moeten veranderen maar ook die van elk raadslid persoonlijk. Tot slot beweer ik dat het logisch is dat uw aandacht voor dit “circus” mee zal gaan veranderen.

Omdat we kunnen voorzien dat we vroeg of laat allemaal in aanraking komen met de kwaliteit van dit nieuwe circus!

 Dit vereist natuurlijk uitleg.

Laat ons elkaar geen mietje noemen maar vóór 1 januari 2015 stond onze burgerlijke interesse in het werk van de lokale bestuurders op een heel laag pitje. Zie de opkomstcijfers van de lokale verkiezingen. Krap de helft van de stemgerechtigde Weertenaren toonden in 2014 interesse (53,9% terwijl in 2010 nog 55,04% ). ‘Ze doon toch waat ze wille,’ was een veel gehoorde kreet. Waarschijnlijk kwam dit echter voort uit een gebrek aan interesse voor de gemeentelijke besluiten.

Vóór 1 jan. 2015 hadden die besluiten ook weinig of geen invloed op onze persoonlijke levensomstandigheden.

We grinnikten of schudden ons hoofd als we flaters meenden te ontdekken.( Stationsplein- Poort van Limburg – Stadhuis,etc.)

We werden misschien wat warmer bij beslissingen over:  Schoolgebouwen, Wijkgebouwen, De Lichtenberg, Subsidies aan Verenigingen, Parkeergeld, O.Z. belasting, etc.,   maar ach het waren mooie onderwerpen voor onder het genot van een trappist over te leuteren, maar echt interesse….??

En onze ( financiële) nadelen door evt. “foute” beslissingen van dat gemeentebestuur? Nou ja, die paar euro meer aan gemeentelijke belasting, voortkomend uit die beslissingen, daar lagen en liggen we nog steeds niet wakker van, of u wel?

Heel sporadisch moest het gemeentebestuur een beslissing nemen die (een gedeelte van) Weert in beroering bracht.

• Ik herinner me nog de emotionele vergaderingen begin 2005 i.v.m. het huidige MOV op de Wilhelminasingel.We zijn het waarschijnlijk al weer vergeten!
• September 2015. Asielzoekerscentrum Kazerne.We werden ( worden) massaal in beroering gebracht door beslissingen die ons gemeentebestuur hierover heeft genomen terwijl dit bestuur ook nog weinig te kiezen had!Budel ( 1700 asielzoekers) en Baexem huisvesten al jaren asielzoekers. Hun ervaring laat ons zien wat er over blijft van onze angst.

De orde van de dag zal ons verder voeren en waarschijnlijk ligt er na verloop van tijd niemand meer wakker van.

Echter door vorengenoemde hectiek lijkt het er op dat onze interesse voor het WMO gebeuren,Participatiewet en Jeugdzorg naar de achtergrond is verdwenen terwijl hier wel de kans groot is  dat er verschillende mensen van wakker (gaan en blijven) liggen!

Probeer u maar voor te stellen de emoties van mensen bij 1200 keukentafelgesprekken. Dat is veel voor een kleine stad als Weert en van grote persoonlijke “Zorg” voor betrokken gezinnen en/of alleenstaanden.

De mate van afhankelijkheid van vrijwillige mantelzorgers zal de kans op het wakker liggen alleen maar vergroten.

Voor het beleid en kwaliteit van de uitvoering zijn we afhankelijk van de wijsheid van ons gemeentebestuur. U kunt natuurlijk in beklag gaan maar wie doet dit “eventjes”? De afhandeling van deze klachten vereist ook weer specifieke kennis en kunde van ons college (de uitvoerders).

Ik wil hier later op terug komen.

Door de WMO wet zijn er dus een 1200 Zorg behoeftigen direkt persoonlijk afhankelijk geworden van de kwaliteit van ons gemeentebestuur. Er is echter meer. Mede, door de eveneens op 1 januari ingevoerde Participatiewet op 1 januari 2015, zijn er ook nog 995 cliënten (gemeentelijke cijfers okt.2015) die een uitkering voor levensonderhoud ontvangen. Ongeveer 2200 Weerter inwoners zijn, met hun evt. gezin, dus afhankelijk geworden van de kwaliteit van ons gemeentebestuur in hun nieuwe rol. Door deze Participatiewet kunnen immers lokale beslissingen betreffende uw werk, uw uitkering, in uw en/of mijn vlees (gaan) snijden.

Zo hebben sinds 1 januari  2015  alle bijstandsgerechtigden te maken met dezelfde arbeidsverplichtingen.  En moeten gemeenten de bijstandsuitkering verlagen van personen die niet voldoen aan deze arbeidsverplichtingen. Ook krijgen bijstandsgerechtigden, sinds juli, een lagere bijstandsuitkering als zij hun woonkosten kunnen delen.

Onder de naam kostendelersnorm wordt dit toegepast en heeft al veel onrust en hectiek veroorzaakt bij mensen waar deze regel wordt toegepast.

Er zijn ook gemeenten die de ( vrij ingewikkelde) regels niet of maar gedeeltelijk toepassen.

Zo compenseert Amsterdam een deel van de gevolgen van de kostendelersnorm. Deze gemeente trekt zo’n twee ton uit om een aantal gedupeerde gezinnen te compenseren.

Een mooi voorbeeld is ook de houding van het gemeentebestuur van Maastricht i.v.m. de uitbetaling van de PGB’s

( Persoonsgebonden Budgetten in de Zorg).Deze budgetten moesten van de staatssecretaris, vanaf 1 januari 2015, door de Sociale Verzekeringsbank uitbetaald worden en niet door de gemeenten zoals vóór 2015. De uitvoering door de SVB is echter een groot rommeltje geworden.

Maastricht had dit voorzien en weigerde de uitbetaling over te dragen aan de SVB. Ze bleven het zelf doen ondanks de sanctie die hierop stond. Ze kregen gelijk, het ging mis. Dit gemeentebestuur had de kwaliteit om dat in te zien en bezat de moed om deze uitbetaling zelf uit te voeren in het belang van zijn burgers. 

Onze huidige leefwereld is, en wordt, volgepropt met systemen, voorschriften en regels.

We leven in een tijdperk waarin het paard schijnt te bepalen waar de ruiter heen gaat.

Het is te wensen dat de ruiter de baas blijft over het paard.

Dat vereist echter wel rijvaardigheid.

In hoeverre zijn onze Weerter lokale bestuurders bereidt, en kundig genoeg, om in deze mallemolen (desnoods afwijkende) beslissingen te nemen?

Wij, inwoners, zijn immers afhankelijk van hun beslissingen?

Ik hoop dat we er ons massaal voor (gaan) interesseren en het individu niet aan zijn of haar lot overlaten.

De volgende keer meer hierover. Jan Tak