Weert

De Nederlandse gemeenten zijn op 1 januari 2015, naast de uitvoering van WMO en Participatiewet, ook verantwoordelijk geworden voor Jeugdhulp op basis van een nieuwe Jeugdwet. In Weert is dat, verantwoordelijk worden, vrij stilletjes gebeurd, naar mijn mening.

De benodigde verordening (wetgevende regeling op gemeentelijk niveau ) van 12 bladzijden is als hamerstuk in de gemeenteraad van 9 oktober 2014 door de totale gemeenteraad stil en zonder sputteren aangenomen.

Als je door de verordening heen bladert dan zie je dat er heel veel vormen van Jeugdzorg vastgelegd zijn.

Zoals bij de WMO bevat ook de Jeugdhulp vormen van Algemene Voorzieningen zoals Advies- en Meldpunt Huiselijk geweld en Kindermishandeling, Kindertelefoon, Ambulante hulp, etc.

Naast deze Algemene Voorzieningen zijn er heel veel vormen van Individuele Voorzieningen zoals onder andere, Crisisopvang Verblijf, Pleegzorg, Ondersteuning jeugdigen met beperkingen.

“Het zal je kind maar wezen”, dacht ik bij het doorspitten van deze verordening omdat hierin min of meer voelbaar is met welke ellende mensen te maken kunnen krijgen. Ondanks alles bekroop mij toch ook bewondering voor het legertje van mensen die proberen, in de maakbare wereld, jonge mensen die hulp nodig hebben te ondersteunen hoe gebrekkig en onvolmaakt dit helpen dikwijls zal (kunnen) gebeuren. Een hele film trok in mijn gedachte voorbij terwijl er uitsprong de gedachte, “Dit is niet te doen”, in elk geval nooit goed.

Dan komt er voor bestuurders ook nog de geldzorg bij.

Dat hele zaakje is dus van af januari 2015 de verantwoordelijkheid geworden van de gemeenten. Je kunt je toch afvragen of welke gemeenteraad dan ook, als eerste verantwoordelijke van een gemeente, in zijn broek is gewassen om dit goed aan te pakken. Natuurlijk kunnen zij die Jeugdhulp niet zelf persoonlijk gaan doen. Ze stellen dus een wethouder aan die voor de uitvoering moet zorgen. Deze kan echter zelf, alleen, heel weinig doen. Hij/zij formeert enkele ambtenaren om zich heen maar ook dan kunnen ze direct niet veel doen. Het is daardoor logisch dat er gezocht wordt naar een instantie die gespecialiseerd is in deze materie en dat was en is voor de zeven Midden-Limburgse gemeenten de Mutsaersstichting van Venlo. Deze is gespecialiseerd in Jeugdhulpverlening en Geestelijke Gezondheidszorg aan kinderen en jongeren, evenals Maatschappelijke Opvang/Begeleiding voor vrouwen en kinderen.

De inkoop van Jeugdzorg door de zeven gemeenten bij de Mutsaersstichting is vorig jaar echter spaak gelopen omdat het juiste kostenplaatje ontbrak. Dat kwam omdat er verschil van mening was over het aantal kinderen uit Midden-limburg dat Jeugdzorg krijgt. De wethouder van Weert leidde daarna de

onderhandelingen hierover namens de 7 Midden Limburgse gemeenten. Begin april 2015 kwam het bericht dat ze uit het probleem waren door een geaccepteerd kostenplaatje. Een verschil van inzicht echter tussen de veertien gemeenten in Noord- en Midden-Limburg en de Mutsaersstichting  betreffende een centraal meldpunt voor huiselijk geweld en kindermishandeling komt nu weer om de hoek kijken. Zo’n Weerter wethouder heeft dus veel meer vreemde zaken aan zijn fiets hangen dan een wethouder “oude stijl”.

De namen van die twee Weerter wethouders, waar de Weerter Raad op leunt v.w.b. die vreemde materie, heb ik in mijn vorige column al genoemd maar wie zijn ze werkelijk wie hebben in dit diepe durven springen? Deden ze dat omdat ze wisten waar ze aan begonnen en welke kennis/kunde brachten ze hiervoor dan mee om te weten waar ze aan begonnen? De zaken die ze moeten behartigen grijpen immers dieper in onze leefbaarheid in dan een Parkeerbeleid of zelfs het bouwen van een Poort van Limburg en/of Stadhuis.

Ik ben daarom op zoek gegaan naar hun persoonlijkheid, misschien is daar iets van af te leiden,zonder dat ik de pretentie heb om volledig te kunnen zijn.

Wethouder Harrie Litjens is belast met de uitvoering van een goed arbeidsmarkt- en re-integratie beleid vanuit de decentralisatie van de nieuwe Participatiewet.

Harrie, waarvan ik de leeftijd niet kan achterhalen, woont op Hushoven. Dat hij een zoon heeft weet ik zeker omdat deze bij mij stage heeft gelopen bij de Ergon in Eindhoven.

Harrie is vooral bekend door de lengte van zijn Weerter politieke loopbaan.

Vanaf 10 augustus 1978 tot 27 april 2010 heeft Harrie praktisch ononderbroken zitting gehad in de Weerter Raad.

Vanaf april 2010 is Harrie wethouder geworden tot heden.

In de geschiedenisboeken kun je tegenkomen dat een zekere W.F.J. Litjens reeds wethouder in Weert was van 1945 – 1974.

Harrie schijnt het politieke stokje dus graag, 4 jaren daarna, overgenomen te hebben, namelijk in 1978.

Ik heb, uit mijn doorgaans betrouwbare bron, vernomen dat Harrie na zijn middelbare schoolopleiding geprobeerd heeft Pater te worden.

In zijn werkzame leven, voor zover je de gemeentepolitiek als "niet werkzaam" beschouwd, heeft hij gewerkt bij Smeets Offset (Roto Smeets).

Opgeklommen tot Afdelingschef van de Kopie en afgezwaaid als Hoofd Interne Zaken.

Wethouder Paul Sterk is belast met het gestalte geven aan een goede WMO en Jeugdzorg in Weert, vanuit de nieuwe WMO en Jeugdwet.

Paul is 50 jaar en woont al 20 jaar in de Weerter wijk Keent, samen met zijn vrouw en drie kinderen.

Van oorsprong is Paul Gezondheidswetenschapper, afgestudeerd aan de Universiteit van Maastricht.

In de jaren ´90 - ´00 was hij bij Algemene en Psychiatrische ziekenhuizen in Nederland en op de Antillen verantwoordelijk voor kwaliteitsmanagement en het begeleiden van veranderingsprocessen in de zorg als stafmedewerker, manager en als directeur van een adviesbureau.

Verder bekleedde hij onder meer bestuurlijke en adviesfuncties in de Thuiszorg, bij een Gezondheidscentrum en een Koepelorganisatie voor Sportgeneeskunde.

Hij heeft een groot aantal publicaties op het gebied van kwaliteit in Zorg op zijn naam staan.

Paul is bekend als auteur, dichter en columnist.

Hij publiceerde romans en zijn huiscolumns van Bospop zijn bijna even goed als die politieke column in Fatima Contact.

Hij schrijft sonnetten, iets wat ik van plan ben ook eens ooit te gaan doen maar mijn devies is: “Wat goed is moet langzaam gedaan worden”. Iets waar mijn vrouw het weer niet mee eens is als ik wil stofzuigen.

De sonnetten van Paul zijn op verschillende openbare plekken in de stad te lezen. In het nieuwe stadhuis op de eerste etage ben ik onderstaand sonnet van hem tegen gekomen op een achtergrond van een mooi stuk natuur.

Grondtonen

In het dwaalspoor tussen broekbossen en beekvalleien
Waar ooit smokkelaars op de vlucht voor snuffelhonden
Of bokkenrijders met hun buit een schuilplaats vonden
Spelen nu wielewaal en wespendief hun fluitpartijen.

Met wuivende riethalmen die de maat aangeven
Voor een ballet van mierenleeuwen en moederbijen
Ruist een suite over stuifduinen en landerijen.
Dit decor wekt geesten weer tot leven.

De boer die in het holst van bronzen tijden
De ogen sloot toen zijn dagen waren geteld
Liet uit zijn laatste adem een vredeswens glijden.

En wanneer in de schemergloed de wind aanzwelt
Bij de grafheuvels op de Boshoverheide
Klinkt zijn gedempte stem nog uit het urnenveld.

U ziet, onze zorg wethouders zijn van veel markten thuis !

Tot de volgende keer, Jan Tak