Weert

Het is voor u waarschijnlijk geen nieuws dat raadslid René Verheggen opgestapt is. Dit naar aanleiding van een motie in de gemeenteraadsvergadering van 11 maart jongstleden. Wat misschien niet iedereen weet is dat René een groot gedeelte van zijn jeugd op Fatima heeft gewoond namelijk helemaal achterin de Willem I straat. Wat misschien ook niet iedereen weet is dat zijn vader Jean (Sjeng) Verheggen een zeer geacht en gerespecteerd politiek figuur is geweest.

Hij was onder andere wethouder van 1945 tot 1959, de moeilijke jaren na de oorlog. Een straat op Fatima is dan ook naar hem vernoemd. Hij behoorde tot een select groepje sociale voorvechters zoals Harry Neijnens, wethouder 1972 tot 1979 de oom van Koos onze laatste prins carnaval, ook naar hem is een straat op Fatima vernoemd. Pierre Stijnen, mijn schoonvader. Tjeu Cranen. Lei Stals, wethouder 1962 tot 1972. Frits Sillekes en anderen.

Naast hun dagelijkse werkzaamheden zaten deze mannen in verschillende besturen zoals Ziekenfonds, Sociale Werkvoorziening, Bouwvakkersbond, Arbeidsbureau, Woningbouwvereniging, De Coöperatieve winkel van Weert, raadslid, wethouder, vertegenwoordiger in de Provincie, kortom ze timmerden aan de weg voor een betere wereld!

Sjeng, de vader van René, was hun onbetwiste leidsman. Ze waren verbonden door de Katholieke Arbeiders Beweging ( KAB later NKV) en haalden hun inspiratie onder andere uit Rolduc en hun boegbeeld hoofdaalmoezenier Poels, overleden in 1948.

René Verheggen, de oudste zoon van Sjeng werd al snel districtsvoorzitter van de KAJ, de jeugd van de KAB, beter bekend als Kajotters. Ik was toen, in de jaren vijftig/zestig, voorzitter van diezelfde Kajotters op Leuken.

Terwijl deze jeugd onder geestelijke begeleiding van aalmoezenier Theunissen en later aalmoezenier Lucassen werden geschoold in het St. Jozefgebouw vergaderden de eerder genoemde opperhoofden van de KAB dikwijls in datzelfde St. Jozefgebouw (op de plaats van de huidige bibliotheek). De toenmalige ober, Sjefke, wonende in de Marienhagelaan zal u graag details vertellen als hij met zijn hondje door Fatima wandelt.

De beheerder van dit gebouw was Henk Verhees, de opa van het huidige raadslid John Cardinaal. Henk is op latere leeftijd ook in de Marienhagelaan komen wonen en stond in hoog aanzien bij het groepje sociale voorvechters. In die tijd moesten namelijk de cafés stipt om twaalf uur 's avonds gesloten zijn. Dit op last van een gemeentelijke verordening die mede door dit groepje politieke mannen was bepaalt.

Vergaderen maakt dorstig en menig opperhoofd "vergaderde" na het officiële gedeelte verder aan de tap bij Henk. Na twaalven was die dorst bij sommigen niet verdwenen. Geen nood, Henk had een (voorraad)kelder onder die tap waar de aanhouders na twaalven indoken om verder te gaan met waar ze mee bezig waren.

Ik sloot me graag bij deze "zware besprekingen" aan omdat ik in de gaten had dat hier de basis lag van al het politieke gebeuren. Daarnaast kan het geen kwaad goede gewoontes over te nemen van je toekomstige schoonvader.

Het hele groepje onderin de kelder werd echter doodstil als Henk controle kreeg van oom agent en dat gebeurde altijd iets na twaalf. Ik begrijp nu dat ze voelden dat het toch niet in orde was om een wet te overtreden die ze zelf mede gemaakt hadden. Henk had echter een geweldige flair om met agenten om te gaan waardoor hij ze zo buiten had en wij tot in de kleine uurtjes verder konden gaan, in de kelder.

Soms werd bij het naar huis gaan, op "de Wal" ofwel Wilhelminasingel, me voor gedaan hoe je staande moest blijven bij een moeilijk betoog. Liefdevol werd dan een lantaarnpaal omarmd terwijl een gloedvolle uiteenzetting richting maan werd gegeven, bij gebrek aan publiek uit de raadzaal. Met respect heb ik geluisterd. Mijn eerste wankele schreden op het politieke toneel heb ik gezet in de kelder van Henk en op deze weg naar huis.

Toen de raad op 11 maart jongstleden vergaderde over de kwestie René moest ik aan dit groepje denken. Hoe zouden zij dit gevoelige probleem opgelost hebben? Het is oneerbiedig maar ik denk dat ze hem onder zijn lom... hadden gelopen en tegen hem hadden gezegd; "Dêt kujje neet make". Daarna zouden ze zijn overgegaan tot de orde van hun dag.

Dit kan tegenwoordig echter niet meer. Zoals Wim Sonneveld in 'Ons Dorp' zingt; 'Het is de nieuwe tijd, net wat u zegt'. Jammer, want ik weet heel zeker dat René zijn bedoelingen niet slecht waren. Echter, ik heb veertig jaren gevoetbald en ik heb nooit de bedoeling gehad om iemand onderuit te schoppen. Als dit echter toch gebeurde, onder welke omstandigheid dan ook, dan stuurde de scheidsrechter me terecht van het veld.

De techniek van ons communiceren is (nog) niet zo ver dat we kunnen worden afgerekend op bedoelingen. Hoe kon dit gebeuren bij iemand met zoveel ervaring? Juist dan, naar mijn mening.

Een lange politieke loopbaan en het ereburgerschap is een nadeel. De mannen in de kelder van het St. Jozefgebouw maakten de wetten uit van Weert in hun tijd. Ze werkten er hard voor zoals ook René gedaan heeft. Doordat ze de wetten maakten en hard werkten dachten ze ook dat ze de uitzonderingen op die wetten konden maken. Daar zat hun en zit René zijn gedachten fout, naar mijn mening.

De gemeenteraad is op 11 maart in mijn achting gestegen. Ze hebben veel tijd besteed aan de tekst van de motie. Heel bewust hebben ze niet gekozen voor het woord "wantrouwen". Ze kozen het woord "afkeuren", waardoor ze geen oordeel gaven over zijn bedoelingen.

Zoals ik rustig kon slapen, nadat ik van het voetbalveld was gestuurd door de scheidsrechter, denk ik dat René ook rustig kan slapen. Onze bedoelingen waren niet fout!

Tot de volgende keer.
Jan Tak