Weert

 

---

Maandelijke column door Jan Tak.
December 2005

 

---

Als afsluiting van 2005 had ik een humoristisch stukje geschreven. Het moest alleen nog verstuurd worden naar de redactie.

Met twee andere mensen ging ik die dag echter eerst kijken bij het steunpunt van de Voedselbank op Fatima. Niet wetende wat ik me erbij voor moest stellen ben ik erheen gegaan. Het adres was Slachterijstraat 11. Het bleek de werkplaats te zijn van Wonen Weert. Op een paar vierkante meters, met zeildoek afgepaald in deze werkplaats, waren twee vrijwilligers voedselpakketten klaar aan het maken terwijl een vrouw de coördinatie en administratie verzorgde.

Zij vertelde het doel van de Voedselbank. Een bijdrage leveren aan de bestrijding van armoede en iets doen aan de verspilling van voedsel. Bij producenten en distributeurs wordt voedsel ingezameld waarvan de kwaliteit nog goed is maar dat om bepaalde redenen niet meer verkocht kan worden. Het distributiecentrum is in Helmond.

Mensen die voor voedselhulp in aanmerking komen zijn echt arm. Na aftrek van vaste lasten, zoals huur, energie, etcetera mag bijvoorbeeld een gezin met een kind niet meer te besteden hebben dan 225 euro per maand. Voor elk kind meer mag 25 euro worden bijgeteld (80 eurocent per dag!) Is het inkomen groter dan komt men niet in aanmerking. De pakketten moeten zelf worden afgehaald, een keer per week. Wat erin zit is afhankelijk van wat er binnen is gekomen en is zeker niet voldoende om de week door te komen, maar is een aanvulling.

36 Gezinnen in de regio Weert maken gebruik van de Voedselbank. Mensen kunnen zichzelf niet aanmelden maar worden aangemeld via maatschappelijk werk, de sociale dienst of de kerk.

De vrijwilligers hadden hun jassen en dassen aan omdat het koud was in de loods. Ze vroegen of de politiek niet kon bemiddelen bij een beter onderkomen en als het kon een keer per week een busje laten rijden naar Helmond. De vrouw vertelde dat ze de distributie eerst bij haar thuis hadden gedaan. De spullen hadden ze met haar auto opgehaald uit Helmond. Huis en auto waren te klein geworden door de vele aanmeldingen.

Na afloop ging ik in een café mijn indrukken analyseren en conclusies trekken. Bij een trappist (2,50 euro) lukt mij dat meestal goed. Ik zag op straat mensen op de Djinkelbels muziek van kerstmis lopen met kado's. De tegenstellingen, van die dag, lieten me niet los en ik vroeg me af of mensen niet zelf schuld hadden aan hun omstandigheden. Ik bedacht dat ik dan wel het verschil tussen tekortkomingen en verwijtbare schuld aan moest kunnen geven.

Met een emmer trappist op zou ik nog niet in staat zijn om daar een goed oordeel over te geven.

Ik ben dus maar opgestapt en besloot mijn humoristisch stukje een andere keer in te leveren.

Tot de volgende keer.
Jan Tak