Weert

---

Maandelijkse column door Jan Tak.
Februari 2005

 

---

Ze wonen en leven ook op Fatima. Hun huisvesting dreigt gesloopt te worden omdat de eigenaar de grond wil verkopen aan een projectontwikkelaar voor de bouw van een appartementcomplex. De huur van zo'n appartement zal zeker niet betaald kunnen worden door de huidige bewoners want met het geld van een klein baantje of een uitkering van vijfhonderd euro doe je niet veel.

En de politiek? De gemeente zegt dat ze geen partij is in dit probleem en dat deze panden zelfs gesloten zouden moeten worden. Ze voldoen niet aan de eisen. Vluchtelingenwerk Weert heeft zelfs officieel geklaagd over de slechte staat van de kamers, geen of slechte verwarming etcetera. Een zeer slechte huisvesting dus. En daar wonen mensen! Toch maar slopen dan? En de mensen, waarheen?

Gebeurt dit allemaal op Fatima ? Jazeker, enkele straten van uw en mijn woning. Ik heb het over de panden 105 tot en met 111 aan de Parallelweg. Deze kamerverhuurcentrale werd aanvankelijk opgericht om de gemeente te helpen bij hun verplichting om voor huisvesting te zorgen ten behoeve van een jaarlijks bepaalt aantal asielzoekers. De huur werd in die tijd door de gemeente betaald en ingehouden op de uitkering. De mensen die er nu wonen zijn echter geen asielzoekers meer. Zij hebben de procedure doorlopen.

Gebleken is dat ze terecht hun land ontvlucht zijn en nu de status van vluchteling hebben. Elk jaar wordt bekeken of het voor hen veilig is om terug te keren naar hun land, waar ze bang voor zijn. Zij bezitten nu een gewoon huurcontract waardoor de gemeente formeel in zijn recht staat om te zeggen dat het nu hun zaak niet meer is.

Wie zijn deze mensen en waar komen ze vandaan? In de panden wonen vijftien mannen en een vrouw met een kind. Bijna allemaal zijn ze gevlucht uit Afrika, Siërra Leone. Van 1991 tot 2001 woede daar een gewelddadige oorlog, een conflict over diamantmijnen, dat leidde tot tienduizenden doden en meer dan twee miljoen vluchtelingen.

De mensen die in de panden wonen hebben veel meegemaakt. Sommigen hebben geen familie meer, sommigen zijn kindsoldaat geweest.

Hoe brengen ze hun tijd door? Enkelen hebben werk, ook gaan ze naar de Gilde Opleidingen om Nederlands te leren. Hobby's kosten geld en hoe worden ze bij verenigingen ontvangen? Bij de tsunamiramp van enkele maanden geleden kwam praktisch iedereen in beweging.

Die ramp was ver weg. Wat doen we nu het enkele straten van ons verwijderd is ? Hetzelfde als de gemeente en zeggen dat het ons probleem niet is? Formeel staan we dan ook in ons gelijk. Wat kunnen we?

Soms kun je inderdaad niet meer als meeleven.

Tot de volgende keer.
Jan Tak