Weert

Na afloop van de jaarlijkse Fakkelestafette vond de herdenking van de gevallenen uit Weert tijdens de Tweede Wereldoorlog plaats. Wethouder Paul Sterk trad op in de rol van Loco-Burgemeester.

Atleten, oudstijders, genodigden en  andere balangstenden hadden zich bij de Rumolduskapel verzameld om daar hun eer en respect te bewijzen aan hen die gevallen zijn in WOII .

De gehele ceremonie werd geleid door kinderen, na het appél waar alle namen voorgelezen werden en waar na elke genoemde naam een ander kind present riep. werd de vlaggenceremonie gestart.

Kransen werden gelegd en een minuut stilte in acht genomen, Wethouder Paul sterk sprak nog de volgende woorden, die bij het publiek veel waardering kregen.

Geachte veteranen, oud-Mariniers, oud-strijders,

genodigden, lopers van Atletiekvereniging Weert,

jongens en meisjes, dames en heren.

En een speciaal woord van welkom gaat uit naar alle kinderen die zeven jaar oud zijn.

Opnieuw zijn wij bij elkaar om de bevrijding van Weert op 22 september 1944 te herdenken. Dit jaar is de 63ste fakkelestafette gelopen langs monumenten die zijn opgericht voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.

Wij herdenken ónze slachtoffers die hun leven gegeven hebben voor onze vrijheid. Vandaag zijn wij in gedachten bij hen. Sinds de Tweede Wereldoorlog kennen we in ons land en grote delen van Europa vrijheid. Een Europa waar vijanden vrienden werden. Waar grenzen tussen mensen letterlijk en figuurlijk zijn weggevallen.

Geen gebeurtenis in onze geschiedenis staat nog zo in ons geheugen gegrift als de Tweede Wereldoorlog. De meesten onder ons kennen wel een iemand die deze donkere periode van bezetting en geweld aan den lijve heeft ondervonden. Terwijl Weert eind september 1944 bevrijd werd, woonde mijn vader verderop in Venlo, midden in de stad. Hij was op dat moment zeven jaar oud. Drie weken nadat Weert bevrijd was, werd Venlo gebombardeerd. Een strategisch doelwit aan de Maas. De bombardementen zouden een maand duren. Veel burgers werden gedood en de stad lag in puin. De familie van mijn vader vluchtte voor dit oorlogsgeweld.  Onderweg werd ze drie keer beschoten. Uiteindelijk werden ze liefdevol ontvangen door een gewoon gezin in Friesland. Onbekende mensen die mensen in nood hielpen, mensen die elkaar niet kenden. Zo overleefde een jongetje van zeven de oorlog. En door dat jongetje van zeven sta ik nu hier.

Vorig jaar namen de militairen van de KMS op de plek waar we nu samen zijn voor de laatste keer deel aan deze bijeenkomst, waarin we onze oorlogsslachtoffers herdenken. Na hun vertrek stond de kazerne leeg.

In Nederland leven we in vrede, maar grote delen van de wereld staan nog in brand en zijn mensen op de vlucht, met gevaar voor eigen leven en het leven van hun kinderen. Vrijheid is niet vanzelfsprekend.

Sinds woensdag is de kazerne een toevluchtsoord voor vluchtelingen geworden. Ik ben die dag op de kazerne geweest. De ellende die je dan ziet doet je beseffen dat het goed is dat we mensen in nood opvangen. Mijn oog viel op een jongetje van een jaar of zeven. Hij had een dun jasje aan en droeg een felroze rugzak, die gewoon veel te groot was voor zijn postuur. Daarin zaten zijn enige bezittingen. Hij had zo’n wit plastic bekertje in zijn hand, waarin ranja zat. Je zag dat hij daar blij mee was. Hij lachte naar me. Je voelde dat hij ons – onbekende mensen -  vertrouwde. Een jongetje van zeven, waarvan ik hoop dat hij net als mijn vader, 71 jaar geleden, in vrede op kan groeien. Net zoals mijn vader na kan vertellen dat hij in Friesland onderdak vond, hoop ik dat het jongetje later kan vertellen hoe hij werd opgevangen, bij ons in Weert. Dat in Weert goede mensen wonen.

Vandaag staan wij dus stil bij onze oorlogsslachtoffers. Zij maakten het mogelijk dat wij in vrede leven. Wij zijn het aan hén verplicht om er samen voor te waken dat er nooit meer een situatie van geweld en onderdrukking kan ontstaan.

We mogen ons eigen verleden niet vergeten. De geschiedenis leert ons hoe het telkens weer fout kan gaan. Omdat er altijd nog kinderen van zeven op de vlucht zijn.

Ik dank u voor uw ingetogenheid en voor uw aandacht.

Paul Sterk, loco-burgemeester

Het was een respectvolle ingetogen herdenking.

Hierna nog wat sfeerbeelden van de Herdenking.